Porto do Son 1-2 Taragoña (26-9-10)

Mal recordo tiña o Taragoña do campo que visitaba esa tarde. O ano pasado pasouno moi mal nun campo encharcado.

Afrontaba o partido con gañas de refrendar a victoria da semá pasada, saindo así dos postos baixos e, sobre todo, coller confianza e creerse con posibilidades de todo nesta categoria.

Este é o once que poría en liza Xaquin Miguens:


Comezou o partido co Porto de Son co control total do balón, o Taragoña esperando moi atrás e tratando de sair ó cntragolpe con velocidade.

O Son non encontraba a maneira de atacar a defensa numantina que plantou o Taragoña, por outra banda, o Taragoña tampouco conseguia crear moitos contragolpes, pois o medio de campo estaba demasiado atrás para tratar de chegar e facer dano (roubabse o balón moi atrás).

Tampouco era capaz de sacar o balón xogado dende atrás, ordeábase a Valentin e Milú vir a buscar o balón atrás, pero o Son presionaba arriba e non permitía tratar de combinar con eles, asi que sacabase o balón cara arriba, ó estar Valentin e Milú moi atrás, todos os segundos balóns era propiedade do Son, que outra vez víase frustrado ó tratar de crear xogo.

Aínda así, Berto consigueu crear un par de ocasións que ben puideron rematar en gol. Así rematou a cousa na primeira parte.

Na segunda cambiou o panorama, o Son lanzouse a polo partido, sacando un defensa e metendo outro dianteiro. Puxo os dianteiros rápidos nas bandas e lanzou continuos balóns diagonais ás espaldas.

O Taragoña pola súa banda, en principio non decidira cambiar nada. Pero non sei si instintibamente, a defensa adiantou as súas liñas.

Todo isto resultou nun partido tolo de ida e volta, de continuos contraataques e contracontraataques.

Berto encontrabase so na punta, case que nun un contra un cun central bastante lento. Así consigueu crear perigo unha e outra vez con balóns largos.

Nunha desas galopadas, internouse ata a liña de fondo e centrou, Milú consigue tocar defectuosamente, pero o balón chegou a Rafa no segundo pau, que puxo o 0-1 no marcador.

O Son tamén creaba moito perigo con balón largos á espalda da defensa. Tiraron unha ó longueiro. Yuli salvou un par de máns a máns como xa nos ten acostumados. Pero nun malentendido entre Rafa e o propio nun balón longo, o que sacou probeito foi o dianteiro do Son que colocou o empate no marcador.

O partido non cambiou, o adiantamento de liñas conseguía crear moitas ocasións, pero tamén as sufríamos.

Varios contraataques desperdiciou o Taragoña, moitos e moi claros. Ata que, no minuto 89, unha internada de Lepe pola banda esquerda, puxo o balón na área. Berto tentou rematar, pero o porteiro atizoulle un bo viaxe, que o árbitro(moi mal durante todo o partido) non ía sancionar, pero o balón chegou a Canario, no segundo pau, que rematou para dar a victoria.

Un final feliz para un partido moi complicado. Esperemos que a racha continue.

Esto foi o que apareceu na prensa sobre o partido:

En cambio, los sonenses de Alberto Albán sufrieron la primera derrota en casa. Cedieron en el Emilio García, con más de 120 espectadores, en el intenso derbi contra un Taragoña con las líneas muy juntas y bien ordenado (1-2). Pese a todo, los locales causaron una buena impresión y nunca renunciaron a la victoria. Goles: 0-1, min 52: Rafa; 1-1, min 75: Chuchú; 1-2, min 88: Adrián, al culminar un contragolpe.